Dat Hollandse weer, waar is dat nou goed voor? In mijn geval om in huis wat aan te rommelen. Onder meer om mijn bescheiden bibliotheekje eens op te ruimen. In de loop der jaren heb ik heel wat boeken verzameld over het koningshuis die me regelmatig een dienst hebben bewezen als naslagwerk voor de meest uiteenlopende artikelen. Soms kreeg ik her en der wat verzamelalbums, bijzondere uitgaven ter ere van bijvoorbeeld het gouden regeringsjubileum van Wilhelmina, het huwelijk van Juliana of, misschien kent u ze nog, Beatrix Regina’s, per jaar gesorteerd van wat de toenmalig koningin deed. Zelf kocht ik vaak boeken behorend bij koninklijke exposities, prachtige naslagwerken over paleizen, koninklijke juwelen of onderscheidingen, catalogi van veilingen uit koninklijke en adellijke nalatenschappen, je kunt het zo gek niet bedenken. Maar de basis wordt natuurlijk gevormd door uitgebreide biografieën van gekroonde hoofden en andere interessante royals. Maar als er in een paar maanden tijd meerdere van die dikke pillen uitkomen, zoals de biografie van koningin Elizabeth en vervolgens de memoires van prins Harry, dan word ik wat moedeloos bij de aanblik van mijn kast. Harry paste met geen mogelijkheid meer op de ‘Britse plank’. Duwen had geen zin. Er bovenop leggen is geen optie. En dat betekent: reorganiseren. De hele kast overhoop. Alles eruit, een nieuwe indeling verzinnen. Of zou ik de knoop doorhakken en besluiten dat Harry er niet meer bij hoort? Geef ik hem gewoon een plekje op de plank van het koninklijk overschot, waar ook de kinderboeken van prinses Laurentien staan? Nee, wat mij betreft moet alles op land gesorteerd staan, op volgorde van geboortejaar. Als excuus bleef Harry nog even op de keukentafel liggen.
Tot ik niet lang na het verschijnen van Harry’s autobiografie een berichtje kreeg van iemand. Een goede vriend van hem was overleden en die had ontelbaar veel boeken nagelaten. Koninklijke boeken vooral. Weggooien zou zonde zijn. Wilde ik ze misschien? Dan kon de collectie bijeenblijven. En inderdaad, de beste man had een prachtige verzameling. Ik heb hem niet gekend, maar via zijn boeken krijg ik een idee van de wereld die hij via zijn boeken binnen handbereik had gekregen. Via prachtige fotoboeken over het Perzische Rijk en Indiase maharadja’s zal hij zijn weggedroomd naar ongrijpbare vervlogen tijden. Gefascineerd moet hij zijn geweest van de bizarre geschiedenis van Edward VIII en Wallis Simpson, de afgetreden koning die koos voor zijn gescheiden, Amerikaanse liefde en in ballingschap in Frankrijk belandde. Zijn fascinatie voor dit koppel meet welhaast een héle plank, bedenk ik me. Ook de flamboyante Britse koningin-moeder Elizabeth, de Russische tsarenfamilie en hun juwelen van het vermaarde Fabergé, maar ook tal van Franse ontwerpers vonden hun thuis in zijn collectie. En dan ook nog wat boeken over de laatste Egyptische koning of Griekse royals, die nu van zijn boekenkast naar de mijne verhuizen. Ik dacht eerder nog wel eens, in een wanhoopspoging om ruimte te maken: waarom neem ik niet rigoureus afscheid van de boeken over royals die tóch niet meer regeren? Maar ook afgelopen week bleek weer, toen afscheid werd genomen van de laatste Griekse koning: eens een royal, altijd een royal. Bewaren! Dus ik ga ruimte maken voor de veelal intussen zeldzame boeken. Kritisch langs de boeken die al jaren onaangeroerd in mijn kast staan. Boeken die hun plekje prima kunnen afstaan. U begrijpt, prins Harry is inmiddels lang niet meer mijn grootste probleem. Maar het is voor een goed doel. Ik weet niet of dat bij u ook zo gaat, maar elk boek dat door mijn handen gaat, gaat ook even open. Voor je er erg in hebt ben je weer in gedachten verzonken en beland in het tsarenrijk of bij de maharadja’s. Louis, ook al hebben we elkaar nooit gesproken, via je boeken ontmoeten we elkaar. Bedankt!