Begin september wandelde ik door Amsterdam, vanaf de Dam achter het paleis door, richting de grachten. Daar naar waar prinses Amalia van een royaal grachtenpand een echt studentenhuis zou hebben gemaakt. Ik verwachtte er wel wat bedrijvigheid, zo vlak voor de start van het collegejaar. Huisgenoten in en uit, ouders die nog een vergeten studieboek komen brengen of nog even een setje poetsdoeken achterlaten. Maar niets van dat alles. Terwijl een buurvrouw verderop in de straat een praatje met me aanknoopt, blijf ik met een schuin oog kijken. De vouwgordijnen zijn naar beneden, binnen is niets te zien. ‘Je komt zeker voor dat huis van Amalia?’ vroeg ze me. Voor ik kon antwoorden, besloot ze al alles te vertellen wat ze wist. Nee, de prinses had ze nog niet gezien. Maar de koningin hadden ze wel gezien. Máxima ging heel snel naar buiten met een doos vol spullen. Een andere buurvrouw althans. Op de gracht wordt er wel over gesproken, al zijn ze hier wel wat gewend. Maar ze vinden het allemaal wel vreemd dat ze, zelfs op de dag van haar eerste schooldag, hun koninklijke buurmeisje nog niet hebben gezien. Ik was in de stad voor de eerste schooldag van prinses Amalia. Voor de Duitse tv had ik nog verkondigd dat je niet hoeft te verwachten dat de prinses een heel absurd leven hoeft te leiden, dat de beveiliging echt wel meevalt. Eén beveiliger als ze gewoon over straat loopt, een stukje achter de prinses, zodat zij en haar omgeving er zo min mogelijk last van hebben. Hoe anders bleek de werkelijkheid toen ik bij haar universiteit aankwam. Wij als mediavertegenwoordigers mochten erbij zijn om Amalia’s eerste schooldag te verslaan. Althans, hoe ze aan zou komen bij haar school. Niet gezellig op de fiets vanaf haar grachtenpand, maar een hofauto zette haar een straat verder af. De straat zelf stond al vol met politieauto’s en politie-agenten, zowel herkenbaar aan hun uniform als onherkenbaar. Met de prinses zelf liepen veel meer beveiligers mee dan ik verwacht had. En ook met groter geschut dan ik gewend was bij een normaal bezoekje van Willem-Alexander of Máxima. Opvallend, maar ik besteedde er verder ook maar geen aandacht aan. Misschien vond men Amsterdam een risico. Maar nu blijkt dat de beveiligers een signaal wilden afgeven. Met Amalia valt niet te sollen. Volgens misdaadjournalist John van den Heuvel heeft de ‘mocromaffia’ het gemunt op zowel premier Rutte als de Prinses van Oranje. De RVD en de minister van Justitie en Veiligheid willen niet ingaan op hoe ernstig de bedreigingen zijn en hoe Amalia nu beveiligd wordt. Maar het blijkt wel de reden te zijn waarom Amalia voorlopig nog geen intrek heeft genomen in haar stadspaleisje aan de gracht. Volgens de minister is de dreiging van de georganiseerde misdaad in het algemeen ‘zeer stevig’. De naam van de prinses zou voorkomen in de communicatie van zwaar beveiligde gevangenen. Waarom ze precies op Amalia een aanslag zouden willen plegen, is de vraag. In 1975 was het Juliana die genoemd werd. Toen wilde men de koningin kidnappen om zo de regering voor het blok te zetten om de Republiek der Zuid-Molukken te erkennen. Met een gehuurd busje wilden ze de poorten bij Soestdijk rammen om zo op de koningin af te crossen en haar mee te nemen. Zo ver kwam het nooit, Juliana was op vakantie en het plan werd al vroegtijdig opgemerkt. Hopelijk wordt ook snel actie ondernomen en kan Amalia binnenkort eindelijk écht van haar studententijd gaan genieten. Amalia is en blijft natuurlijk net even anders dan de rest. Ze moest het door de commotie al stellen zonder de studentenvereniging en het op kamers gaan is nu ook nog in het water gevallen. Wat zal ze ernaar uitkijken om over een paar jaar in alle anonimiteit in het buitenland te gaan studeren.
By 
